Και να που έχουμε ανάγκη να πιούμε πάλι καφέ άνθρωποι που έχουμε να πούμε πολλά κοινά, που ζούμε τις ίδιες εμπειρίες είτε στην τάξη είτε έξω στους δρόμους είτε τελικά στο μυαλό που νιώθει και αισθάνεται δυνατά την πραγματικότητα.
Σα να στρωνόμαστε ξαφνικά στα μικρά τσίγκινα τραπεζάκια έξω στον ήλιο και να χαλαρώνουμε κουβεντιάζοντας για όσα ζήσαμε, για όσα μας φουντώνουν το κεφάλι, για όσα θα θέλαμε να συμβούν μέσα στο υπόλοιπο της μέρας.
Και να που θέλουμε να μοιραστούμε τις ιδέες μας, τη δημιουργικότητά μας, όσα σχεδιάζουμε να κάνουμε και όσα κάναμε με κόπο και λάθη. Και είναι που θέλουμε να δείξουμε και σε άλλους πώς τα οργανώσαμε, πώς προχώρησαν και τι δε θα έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι, αν το επιχειρούσαν σαν και εμάς για πρώτη φορά. Και είναι που θέλουμε να μοιραστούμε το διαφορετικό και να πούμε ο ένας στον άλλο πόσο χαιρόμαστε που δοκιμάσαμε αυτό το διαφορετικό.
Σε αυτό το σημείο μέσα στο απέραντο δίκτυο θα στήσουμε το μικρό μας καφενεδάκι, για να συναντιόμαστε και να τα λέμε. Φέρνοντας μαζί τη ζωντανή μας αύρα και προπαντός αφήνοντας κύκλους γύρω μας, κύκλους φρεσκάδας και δημιουργικότητας.